I lekkie tańce przed lustrem.
W ciemnym pokoju.

Na pewno ciemnym?

Ale to moja wyobraźnia.

Co się toczą przy wampirzej muzyce.

Ten jeden wampir tak wgryziony w szyję tę.

Bladą.

Ten jeden.

Ciemne włosy jak halka dookoła mnie. 

Tiule i koronki, czernią otulone, niczym noc listopadowa.

Znowu źle się czuję.

Czekaj.

Ruchy w rytm muzyki, które same wychodzą.
Ten utwór jest idealny.

Nie umiem opisać tych emocji tak,

żeby nie wyjść idiotycznie i nastoletnio. 

Naprawdę tego nie chcę.

Potraktuj to jak grę, mówili Ci.

Tego mrocznego tańca z samą sobą.

Przed lustrem w panelowym raju.

Była pomarańczowa cela.
Za którą tęsknię tak, że w snach płaczę tak,

jak nie płakałabym za kimś.

Faluje materiał, wraz z nim szaleje światło.

Księżyc za oknem przewija się przez niebo.

Jak taśma filmowa.

Poszło szybko. Powtórz.

Delikatny wstęp, wraz z taktem i elegancją.
Wampirzym szykiem i eterycznością.

Nocne stworzenia, nie doceniałam was przez lata.
Miałam pogardliwe spojrzenie.

On też.

Na zawsze jednak zostanę wiedźmą.

Jak w narkotycznym transie.
Nie wiem, o czym piszę.

Słyszę tylko muzykę.

Ciemną i niezrozumiałą dla wielu.
Czy aby na pewno?

Alone in the dark, old room.

Bela Lugosi's dead.

Strach przyćmiewa mi logiczne myślenie.
Stukam palcami w klawisze.

Czy to coś da?

Gdzie jesteś? Zapraszam Cię do tańca.

Zatańczysz?

Chyba powinnam coś napisać, żeby mieć co potem wspominać.
Ale tutaj nie ma nic do wspominania.

Te same, nużące cykle.

Nic się nie zmienia.
Prosta.
W szarość prowadząca.

Zboczę ze ścieżki, w ciemny las wstąpię.
Aby tam spokoju i szczęścia.
Nie szukać już.
Tylko zyskać.